Dubbel feliciteren
Het staat al maanden in mijn agenda. Bijna een jaar. Om precies te zijn. En nu is het zo ver. Bijna. Wordt ze vijftig.
Dat worden er meer natuurlijk. Vijftig. Dan is het ook bijzonder. Maar voor haar extra. Bijzonder. Want Zij is al heel lang jarig. Zonder.
Zonder de liefste. Zonder de mooiste. Zonder de zachtste.
Zonder haar moeder.
Ze werd negenenveertig. Haar moeder. En nu is Zij. Al bijna een jaar. Dezelfde leeftijd. Bijna voorbij.
Het is raar. Als je ouder wordt dan je moeder werd.
Het is leeg. Als je niet je man, niet je kinderen, niet je trouwdag, niet je feestjes. Niet het leven. Met je moeder meer kunt vieren.
Het is eng. Als je zelf die leeftijd hebt. Het is moedig. Zonder moeder.
Een jaar lang. Weten dat zij niet. Jij wel. Ouder wordt. Leeft.
Het is soms eenzaam. Zo Leven.
Met heel veel liefs. Natuurlijk.
Liefde. Uiteraard.
Maar ook. Met een leegte.
Ik ken haar. Ze is sterk. Ze lacht veel. Ze praat veel. Ze kan veel. Ze komt niet gauw dichterbij. Althans. Dat deed ze niet bij mij.
Maar als we het hier over hebben. Het muurtje plotseling een beetje breekt. En ze begint te vertellen. Dan schaam ik me een beetje. Dan spijt het me een beetje. Ik moest weer zo nodig. Lastige vragen stellen.
Natuurlijk sla ik een arm om haar heen. Natuurlijk geef ik haar een knuffel. Wil ik troosten. Uit alle macht. Het leven een andere wending geven. Met terugwerkende kracht.
Dat ik dat niet kan. Dat zij dat niet kan. Dat niemand dat kan. Dat. Is machteloosheid.
Ik kan enkel en alleen. Een schouder bieden. Een kus in haar haar geven. Diep van binnen. Even mee schelden. Op dat volkomen oneerlijke. Soms keiharde leven.
Dus. Terwijl ik echt elke verjaardag vergeet. Drie dagen te laat bedenk om een kaartje te sturen. De meest onattente mens op aarde ben. Staat dit al maanden in mijn agenda. Bijna een jaar. Speciaal voor haar.
Omdat ik niet kan troosten. Niet echt. Echt niet. Niet dit verdriet. Maar als het zover is. Nu bijna. Dan zal ik wel. Met liefde. Ontzag. Opluchting. Op haar kunnen proosten. Meerdere keren.
Ik ga. Weet ik nu. Haar dubbel feliciteren.
Hallo Leven
Hoe kan het toch
Dat als je heel even
Achter de muur mag kijken
Mensen zo mooi
Zo kwetsbaar
En zo dapper blijken.
