HOME
NELLEKE
BLOGS
PODCAST
NELLEKE LIVE!
PODCAST
Home
» BLOGS
Blog
Foto carrousel,
Twee keer een begrafenis. Vroeger een uitzondering, nu vast protocol. “Wilt u een foto-carrousel?” vraagt de uitvaartondernemer.
Ik zie je. Zo knap.
Hey you, Ik wil je wat vertellen. Heb je even? Het is al even geleden dat ik je sprak. Écht een goed gesprek met je voerde.
Het geheugen van zijn handen,
Twee oude handen zoeken elkaar. Voorzichtig over de leuning van de stoel. Voelend, tastend, vindend.
Not Perfect, No Problem. Achteraf..
Ik deed mijn best en ik deed maar wat. Nokvol goede intenties en wetenschap. Over pedagogisch correct, biodynamisch verantwoord, prikkelarm, geduldig en met humor.
Rozegeur,
Het is eigenlijk winter. Herfst op zijn minst. Bladeren van de bomen. Het groen is rood, bruin, oranje geworden. Bloemen zijn uitgebloeid. Of. Nee. Toch niet.
Lekker Geordend,
Er zijn mensen die heel opgeruimd zijn. Er zijn ook mensen die dat wat minder zijn. Of helemaal niet. Daarná kom ik. Ik doe echt mijn best. Maar.
Zorg(elijk)Gen
We zijn geëmigreerd. Mijn meneer en ik wonen nu op de Veluwe. Ver, of toch verder. Weg bij de kinderen vandaan. Het zou een feestje zijn.
Gewoonweg niet meer weg,
Net achttien was ie. Achttien en smoorverliefd op mijn dochter. Net een week verkering hadden ze. “Mamma, we hebben gezoend!” Toen zij met vakantie ging. Moest.
Tegen beter weten
Het valt me tegen. Ik had gedacht dat het me beter af zou gaan. Ik val mezélf tegen.
Ver Stappen
Heel gek. Zondagochtend en ik word wakker met een andere man in mijn hoofd. Nou ja. Jongen. Of toch man? In elk geval niet míjn man. Heel gek en beetje vreemd.
Echt heel mooi,
Hallo Lief, ‘S morgens vroeg op een stoepje in Frankrijk met een kop koffie. De zon is net op. Ik ben alleen en denk aan jou.
Terwijl ik je mis,
Ze gaat. Met een lach en een traan. Maar ze gaat. Dochter heeft een huis. We zagen het aankomen. Inmiddels een halve zolder uitzet.
Knooppunten en Toverwoorden,
We hebben er wat moeite mee. Puber 2 en ik. Moeite om elkaar regelmatig te vinden. Tussen vaste verkering, school, werk en sociale contacten door.
Onbegrijpelijk,
“Ach”, zucht ze, “Jonge mensen hebben daar toch geen gevoel meer bij. Wel begrijpelijk hoor.” Mijn misschien-ooit-schoonmoeder. Negenentachtig.
Geen wonder,
19 jaar en soms 9. Mijn Dochter. Ze lijkt op mij. 47 jaar en soms 7. Kan in één ademhaling gebeuren. Gelukkig zelden tegelijk.
Hallo Corona,
Tja. Corona. Ik heb het echt geprobeerd. Met vrouw en macht. Maar het lukt me niet. Misschien is het beroepsdeformatie.
Open Deuren
“Ik begrijp het.” Zeg ik tegen haar. “Ik vind het ook lastig.” Zij en ik zitten aan de tafel. Koffie afspraak. Ik wilde wat vragen. Persoonlijk.
Dag als vandaag
“Wat zeg ik tegen jou, op een dag als vandaag?” Dat was mijn vraag. Ogen nog niet helemaal open. Warme dekens. Slaperige hoofden.
Leven. Leren. Lieven.
Het is een gewoonte geworden. Een goede. Vind ik zelf. Mezelf iets geven omdat ik jarig ben. Omdat me een paar keer iets werd ontnomen.
La Vie Est Belle
Ik had een voornemen. Om niet. Om nooit. Om never. In de schaduw van een ander. Je grote liefde te vinden. Of juist. Zoals in mijn geval.
Rijp voor de psychiater
“Je verzint het. Waar jij over schrijft is niet allemaal echt gebeurt.” Zegt hij. Hele grote, wat oudere man. Kijkt mij heel streng aan.
Een onsje Geluk
Elke ochtend. Deur uit. Koffie in de ene hand. Uiteraard. Sleutels en tas in de andere. Maar vanochtend. Struikelmomentje. En natúúrlijk een wit shirt.
Lieve Pubers,
Ik weet het. Voor mij had het ook niet gehoeven. Stiekem pink ik een traantje weg. Dat het dan toch alweer zo ver gekomen is. De scholen gaan weer beginnen.
Dubbel feliciteren
Het staat al maanden in mijn agenda. Bijna een jaar. Om precies te zijn. En nu is het zo ver. Bijna. Wordt ze vijftig. Dat worden er meer natuurlijk. Vijftig.
Per Nu!
Een suffe muts. Een schijtlijster in een kooitje. Zo’n zeven kleuren poeperd zonder aanleiding. Behalve mijn eigen gedachtes. Dat ben ik. Soms. Geweest.
Klimmen en Klauteren
Elke morgen. In mijn eentje. Koffie. Billen op de koude stenen van een eeuwenoude trap. Metafoor voor het leven. Koffie en mezelf. Goed gezelschap.
Stuk
Vraag me niet hoe het gekomen is. Ik weet het zelf niet. Op de één of andere manier woon ik sinds kort samen. Heel gezellig. Met de nieuwe vriend van Dochter.
Yoeptjoep-momentje
“Don ’t go changing. To try and please me. You never let me down before. Don’t imagine you’re too familiar and I don’t see you anymore. “ Ja hoor.
Game On
Zo! Ik ben er klaar mee. Dat gedapper in de marge. Tong op mijn schoenen. Astmatisch hijgend achter de feiten aan. Aardig gevonden willen worden.
Hallo Zoon
Ik dacht. Ik schrijf je maar even. Ouderwetse shit natuurlijk. Een brief. Maar misschien heb je tussen het appen, snappen en instagrammen. In jouw hele drukke leven.
Eerdere blogs ›