Gewoonweg niet meer weg,
Net achttien was ie. Achttien en smoorverliefd op mijn dochter. Net een week verkering hadden ze. “Mamma, we hebben gezoend!” Toen zij met vakantie ging. Moest. Dat voelde toen zo. En hij haar met mijn auto naar het vliegveld bracht. Bracht de auto keurig terug en ging niet meer weg. Hij sliep in haar bed want dat voelde dichterbij. Liefde is lijden als je niet bij elkaar kunt zijn. Ik snap dat. Vond zijn gezelschap ook wel fijn. Veilig en fijn.Thuis had hij niet zo veel te zoeken. Andere achtergrond. Grote vent. Beetje lomp soms. Goedlachs. Welwillend. Af en toe net een gorilla op een apenrots. Moest met Zoon de pikorde even vaststellen. Positie zoeken. Zelfvertrouwen en rust vinden.
Maar toen die stofwolken optrokken bleken we er een teamlid bij te hebben. Er een gezinslid bij te hebben. Bleek niet alleen Dochter maar ook wij verkering met hem te hebben. Hij ging gewoonweg niet meer weg. Wel stuk. Af en toe. Om mij met name. Ik mag dat wel. Dat je mijn malligheid aankan.
Ik kan zijn malligheid ook aan. Hij communiceert soms als een lompe boer. Vergeet wel eens te zeggen waar hij is of dat ie later komt. Is soms vrijpostig. Dominant. Luidruchtig. Heeft zichzelf in mijn telefoon gezet. Word ik door “je idiale schoonzoon” gebeld. En nee. Dat is geen typefout. Zo staat het er echt.
Ze hebben wel eens ruzie. Hij en zij. Soms komen ze er niet uit. Dan komen ze bij mij. Gaan we praten, relativeren, lachen en huilen. Ben ik streng en toch grappig. Wijs en toch mens. Ben ik schoon en moeder. En dan luistert zij. Dan luistert hij.
Ik vind dat zó bijzonder. Van haar maar zij is zo opgevoed. Vooral van hem. Omdat hij helemaal niet wist hoe dat moest. Inmiddels kan hij luisteren met zijn hart. Hij kan zich opblazen en dan weer inbinden. Hij kan van mening veranderen. Van perspectief wisselen. Hij kan zijn ongelijk toegeven. Lachen om zichzelf. Liefde geven. Heel veel liefde geven. Een helpende hand aanreiken. Leiden en volgen. Verantwoordelijkheid nemen. Mééstal. Niet vergeten. Hij mag dan idíaal zijn. Hij is ook pas twintig.
Uiteindelijk is hij een jaar gebleven. Een jaar samengewoond in mijn gezin. We hebben samen gekookt. Samen gelachen. Samen gehuild. Samen gekletst. Het leven met elkaar gedeeld. Soms ook samen onszelf geheeld. Ik ga ook wel eens stuk. Ik moet ook wel eens iemand gelijk geven. In dit geval hem. En dat doe ik dan bij deze.
Hij heeft gelijk. Ik heb de idíale schoonzoon gekregen. En hij mag gewoonweg niet meer weg.
Vandaag wordt hij éénentwintig. Vandaag is hij officieel volwassen. Vandaag krijgt hij cadeau ’s. Hij zal niet kunnen wachten. Dat kan ie niet goed. Zal meteen alles willen uitpakken. Hij gaat voor ons allemaal lasagne maken. In de bij mij geleende ovenschaal. En ik ga kneiterhard genieten. Oja. Hem ook feliciteren. En misschien dat ik het hem zeg….
Hallo Idíale Schoonzoon
Ik dacht
ik zeg het even
zwart op wit
Ik heb zo’n geluk
Ik heb de idíale schoonzoon gekregen
En jij mag
Gewoonweg niet meer weg
Want dan ga ík stuk.
