Knooppunten en Toverwoorden,

We hebben er wat moeite mee. Puber 2 en ik. Moeite om elkaar regelmatig te vinden. Tussen vaste verkering, school, werk en sociale contacten door. Weinig tijd voor moeder en zoon. Ik mis hem soms.

Dus. Plan bedacht. Een scooteravontuur. Hij wilde naar Haarlem. Willekeurig gekozen. Scooter van zijn zus geleend. Slaapplaats geregeld. Vrij geregeld. Route bepaald via een fietsknooppunten site. Uitgezwaaid door de vaste verkeringen. On the move…

Ooit reed mijn vader op een bromfiets van het Westland naar Drenthe. Ik vond dat een indrukwekkend verhaal. Het aanknopingspunt om met de volgende mannelijke generatie op avontuur te gaan. Hoewel onze scooters wat meer body hebben dan de bromfiets van toen. Voelt het toch een beetje als in bromsporen treden.

 

Achter Zoon aan rijd ik de stad uit. Volgen knooppunt 86. Over de fietsbrug waar, een miljoen jaar geleden, mijn broertje en ik onze spaarpotten stuk gooiden. We wilden ons geld en hebben dat geweten. Een uur lang dubbeltjes, stuivers en kwartjes van het pad af liggen rapen. 

In de volgende wijk staat het huis waar we na de scheiding opnieuw begonnen. Het wat schichtige, blonde jongetje van toen zeven lijkt in niets meer op de kerel die nu tien jaar later voor me uit rijdt. Hij is niet meer bang in het donker. Niet meer bang voor vreemde mensen. Bouwt geen hutten meer van de eettafel met een deken er overheen. 

We blijken geen talent voor knooppunten te hebben. Al die cijfers. Regelmatig stoppen om de kaart te raadplegen helpt niet. Bij Abcoude vinden we tot drie keer toe alsnog de juiste weg. Om vervolgens weer voor dezelfde supermarkt te staan. In Abcoude.

Amper meer kunnen rijden van het lachen. Kind kijkt steeds achterom of mamma wel blijft zitten. Met een grote grijns. Ook hij kan de humor in mislukking zien. Abcoude wordt ons toverwoord. Gegarandeerd een lach. We besluiten om alleen nog bordjes met letters te volgen. Onderken je zwakheden en stel bij.

Bij Schiphol stuiteren we van de scooter af. Eerst van enthousiasme. Nog nooit zo dichtbij de landingsbaan geweest. De lichten zowat óp het fietspad. Er landt een vliegtuig tussen de oren van Zoon. Afgeleid rijden we steeds langzamer. Ik wil een foto maken. Stop. Harde klap. Scooter op scooter is geen succes. Niet voor de bumper. Niet voor de kap. Beetje geschrokken de foto toch maar gemaakt.

Euforie als we na acht uur scooteren Haarlem in rijden. S’ avonds liggen we hoog boven in een grachtenpand. Aparte bedden maar wel samen. Mijn moeder deed het vroeger ook. Af en toe een paar dagen met mij er op uit. Hebben op kamelen gereden. Dingen gedaan die eigenlijk écht niet konden.

Te snel komt er een dag. Dan ligt meneer zelf met zijn zeventien jarige kind. Ergens op een bovenkamer. Hoop ik. Dan herinnert hij zich ook. Dat hij. Dat wij. Knooppunten in onze geschiedenis maakten.

De terugweg is makkelijker dan de heenweg. Qua route. Het regent pijpenstelen. We worden nat en natter. “Niet te snel door de bochten mamma. Het is nu glad.” Toch nog verdwalen. Het wordt donker en wij steeds kouder. Het deert ons niet. Dit joch is al zo vaak door de regen een avondvierdaagse in gejaagd. Die weet al lang dat je humeur van jou is en niet van de regen. 

Kort schuilend onder een brug klap ik uit elkaar van trots en blij. Dat ik met hem. Dat hij. 

Dwalend en onder barre omstandigheden. De weg met. De weg naar. Elkaar. Toch weten te vinden.

Blijvend lachend. Blijvend overleggend. Blijvend helpend. Blijvend pratend. Dát zijn de knooppunten waar we gelukkig wél talent voor hebben.

Hallo Leven

Ik niet meer altijd voorop

Jij niet altijd meer

Achter mij

Maar dwars door de regen

Dwalend door het leven

In de achteruitkijkspiegel

Knooppunten en toverwoorden

Van jou en mij.