La Vie Est Belle
Ik had een voornemen. Om niet. Om nooit. Om never. In de schaduw van een ander. Je grote liefde te vinden. Of juist. Zoals in mijn geval. In het schitterende licht van die ene fantastische ander. Je tóch met die grote liefde verbinden.
Een weduwnaar.
Ik zou het nooit doen. Daar heb ik het zelfvertrouwen niet voor. De Eigen-Waarde niet voor. Heel eerlijk. De moed niet voor.
En deze meneer. Ik ken hem.
Ik heb gezien hoe trots hij keek. Naar haar. Ik heb ze zien lachen. Met elkaar. Ik heb hem zien zorgen. Voor haar. Ik heb ze echt en oprecht zien ‘lieven’ met elkaar.
Terecht.
“Zij was zo mooi. Zo sprankelend. Zo blij.
Zij was er voor anderen. Zij was er voor mij. Zo was zij.
Zij was de stilte. Vaker. Was ze de enthousiast babbelende wind.
Zij was hun moeder. Zijn vrouw. Zijn zus. Hun vriendin. Hun kind.
Haar Lief haar grote Liefde. Meer dan wederzijds.
Zij waren het. Zij waren ‘Eenheid’.
Zij liep je hart binnen. Moeiteloos. Spontaan.
Zij was nou net die ene. Die je niet wilde laten gaan.”
…
Ze zit ook in míjn hart.
Ik zie nog haar lach. Hoor haar stem. Gebruik het van haar gekregen luchtje. Af en toe. Als ik een vriend, troost of moed nodig heb. “Ik hou van jou” zei ze erbij. Toen…
Nu. Zuinig aan. Met dit luchtje zal ik het een leven lang moeten gaan doen.
Wanneer ik twee jaar later. Hem weer tref. Wil ik weten hoe het hem is vergaan. Krijg ik te horen. Dat er inmiddels. Voor iets nieuws. Iets anders. Iets liefs. Na die enorme pijn. Ook weer ruimte is ontstaan.
Hij.
Hij wil mij.
Soms kan ik geen adem meer halen. Soms kan ik niet meer denken. Ik ben verliefd. Ik ben gelukkig. Verbonden met hem. Misschien wel in de diepste zin. Want we houden van elkaar. En. We houden van haar.
Soms voel ik me schuldig. Soms voelt alles ongepast. Soms begrijp ik er niks van. En ben ik totaal verward. Soms wil ik heel hard rennen. Sla ik bijna op de vlucht. Dan wil ik niet verliefd zijn. Niet gelukkig zijn. Op deze basis. Dan wil ik het liefste. Mijn eigen schaduw weer in. En haar gewoon weer terug. Bij haar eigen gezin.
…
Dan pakt hij mijn hand.
Mijn hoofd.
Mijn hart.
Zonder twijfel.
En neemt me mee.
Hallo Leven
Trek wat leuks aan
Nieuw voornemen:
We gaan
Voortaan
Samen
Dansen in de regen.
Ps: “La vie est belle” is de naam van het luchtje dat ik kreeg. Inmiddels half leeg. Naast al het andere. Is het de liefde voor het leven die we met elkaar delen.
