Leven. Leren. Lieven.

Het is een gewoonte geworden. Een goede. Vind ik zelf. Mezelf iets geven omdat ik jarig ben. Omdat me een paar keer iets werd ontnomen. Op of vlak voor mijn verjaardag verloor ik het belangrijkste. De liefde. Zo belangrijk als het leven zelf. Liep zonder pardon mijn leven uit. Lag ik huilend op de bank. Snot. Tranen. Dikke ogen. En het woord eigenwaarde kon ik niet eens spellen. Toen.

Het leven is een onvriendelijke leermeester geweest. Dacht ik eerst. Inmiddels weet ik beter. Het lag niet aan het leven. Niet aan de ander. Het lag aan mij. Ik was hartstikke hardleers. Het leven zo vriendelijk om mij herhalingen te geven. 

Het beste wat me kon gebeuren. Uiteenspatten in honderd stukjes. Zielig zijn. Want toen ik daar zo versplinterd lag. Geen waterproofmascara me mijn gezichtsverlies meer kon besparen. De barcode van verdriet in twee dikke groeven dwars over mijn voorhoofd liep. Toen had ik de kans. Nou ja. Eerlijk. Toen moest ik wel. Mezelf opnieuw in elkaar zetten. Opnieuw uitvinden. 

Simpele vraag. Wat vind jij nou leuk? Niet te beantwoorden. Zó ver bij mezelf vandaan gelopen. Dat ik het antwoord niet wist. Wat anderen graag wilden. Dat wist ik wel. Goed zelfs. Het helpt als je hoog sensitief bent. Soms. Toen niet. 

Het begon met kleine dingen. Klussen vind ik leuk. Met mijn handen sfeer en een veilig nest creëren. Bloemen vind ik leuk. Elke week een paar simpele bosjes bij de supermarkt halen en over vazen verdelen. In mijn eigen combinatie. 

Schrijven vind ik leuk. Met woorden onderdelen van het leven vangen, beschijnen en beschateren. Vooral dat. Want humor vind ik leuk. En niet lang daarna. Vond ik het leven vooral leuk. En mezelf. Mislukkingen en al. 

De eerste verjaardag gaf ik mezelf een blog-website. Omdat ik van mezelf én van schrijven houd. De tweede verjaardag gaf ik mezelf de ruimte om een theaterlezing te geven. Omdat ik van mezelf én van anderen houd. Deze verjaardag geef ik mezelf de liefde van en voor een Leeuwenhart. De rust genomen om het te beleven. Om samen in de spiegel te kijken. Hij in de mijne. Ik in de zijne. Elkaars groeven liefdevol onderzoeken. En gladstrijken.

Spannend soms. Omdat de omstandigheden bijzonder zijn en mijn wens om iedereen heel te houden nooit zal veranderen. Maar dankzij mijn leermomenten en pallets mascara kan ik het nu. 

Rondlopen in mijn eigen sprookje. 

Een sprookje met de man waar ik oud mee ga worden. Maar vooral heel erg in het nú Leef-en-Lief. Die mij moeiteloos op handen draagt. En ik? Ik word met de minuut lichter. Met de man die in elke vezel is doorgedrongen. Mijn grote liefde is geworden. Die ik gezond bewonder. Met wie ik me nog completer voel. 

Die met honderdduizend liefsjes mijn leven tot een speeltuin maakt. Die me honderdduizend keer kust als ik mezelf weer eens onherroepelijk verstrikt in het klimrek heb geklust. Die rijdt als ik niet durf. En ik dat nu durf toe te geven. 

Die anders is dan ik. Hij een Excel-bestandje. Ik wandelende chaostheorie. Impulsief. Intuïtief. Versus ordening en structuur. Recept voor leren, lachen én een paar blogs. Wordt vervolgd. 

Een sprookje. Met de kinderen die allemaal iets anders verdiend hadden. Een moeder die was blijven leven. Een vader die was gebleven. Maar het is niet. Nu gun ik ze dat we met elkaar dan toch maar dansen in de regen. Tussen de druppels door schijnt alsnog de zon. Al moet ik eigenhandig op een wankele ladder staan. Om regenwolken opzij te schuiven. Ik doe het voor ze. Fuck hoogtevrees! Helemaal naar de maan. 

 

Een sprookje. Met de ouders die hun eigen zorgen kenden. Volwassen kinderen kunnen je ook uit je slaap houden. Kunnen ook maken dat er keihard in je hart geknepen wordt. Dat je alsnog je leven zou willen geven voor je volwassen kind. Als dat kind dan in godsnaam. Zijn of haar geluk maar vindt. Alsnog. Of uiteindelijk. Voor die ouders wil ik buigen. Dankbaarheid betuigen. Geruststellen en iets nieuws voorstellen. Laat los. Haal adem. Het gaat ons goed. 

Een sprookje. Met de vrienden en vriendinnen die dichtbij waren. Toen het leven als een mokerslag. En zij zo ontzettend lief. Ook zo machteloos waren. Die zakdoeken hebben aangedragen. Armen om één van ons heen hebben geslagen. Tranen hebben gedeeld. Oren hebben geleend. Wijn en koffie hebben gegoten. Nu soms schoorvoetend. Omdat het is gegund. In deze liefde moeten geloven. Met een open hart. Open armen. Weet dat ik op mijn beurt. Ook jullie harten zal willen verwarmen.

Een sprookje. Met jou. Die mee leest. Die me hebben gevraagd waarom ik niet meer schreef. Die mijn blogs misten nu ik in mezelf was gekeerd. Tijd nodig had om in woorden te vangen. Waar mijn hart explodeert. Heel veel zin om weer te delen. Zoals gewoonlijk. Oók als dat spannend is. Dat geldt zeker voor deze. Maar op mijn 47ste verjaardag wil ik jou en mezelf, het cadeau van de openheid geven. 

Hallo Leven.

Hallo Nel.

Je hebt me

Mislukking

Tranen

Inzicht

En uiteindelijk

Een stralende lach 

En een heel mooi sprookje gegeven.

Dank je wel.