Lieve Pubers,
Ik weet het. Voor mij had het ook niet gehoeven. Stiekem pink ik een traantje weg. Dat het dan toch alweer zo ver gekomen is. De scholen gaan weer beginnen.
Het was zo gezellig. Die ein-de-loos lange vakantie. Acht weken. Zeven dagen per week. Vierentwintig uur lang. Dertienhonderdvierenveertig minuten. Jullie prettige bekkies om me heen. Altijd in een goed humeur. Non-stop behulpzaam. Non-stop gehoorzaam.
Een feest om elke dag een schoon aanrecht aan te treffen. Zo knap dat jullie de allesreiniger zelf konden vinden in het aanrechtkastje. Bordjes en bekertjes keurig netjes in de vaatwasser. Niks geen ‘ontplofte-keuken-vet-explosie-toestanden’. Zo lief hoe jullie eitjes kunnen bakken zonder dat er een half ei op de kookplaat loopt, opdroogt en na drie weken uithakken pas weer loslaat.
Zó fijn dat al het vuile ondergoed regelrecht het juiste wasmandje in ging. Op kleur. Ook al zo knap. Nooit lag er iets op de trap. Of in de weg. Nooit miste ik in één dag ineens alle handdoeken. Of mijn föhn. Of mijn scheermesjes op een cruciaal moment.
Jullie blonken uit in vrolijke uitlatingen. Acht weken grapjes. Ik heb nóg buikpijn van het lachen. Zelf deed ik af en toe een iets minder pedagogisch correcte uitlating. Ik ben jullie diep dankbaar dat je me daar open en helder op wees. Geen tegenspraak duldde. Het spijt me als ik wat hardleers was af en toe.
Diep gelukkig was ik ook met de hordes aanhang die jullie meesleepten. Het doet een moederhart goed om te weten dat mijn gevulde keukenkasten toch de beste zijn. Zoals de koelkast thuis tikt, tikt ie nergens tenslotte. En jullie zijn daar met jullie sprinkhanen-aanhang het beste bewijs voor. Daarom was het ook helemaal niet erg dat ik zelf soms niks te eten had. Mamma is spiritueel. Die leeft van de liefde.
Als laatste wil ik jullie vertellen dat mijn hart nog het meeste huilt om de regelmaat die nu weer gaat beginnen. Dat ik weer weet wie er mee eet. Hoeveel personen. Hoe laat je thuis bent. Dat ik niet meer midden in de nacht geappt wordt. Een keer of tig. Omdat je zo graag per direct iets met me wilt delen. Of vragen. Dat je weet dat je moeder meeleeft. Het helemaal prima is om mij midden in de nacht wakker te ringtonen. Met de vraag wat we morgen gaan eten.
Dat ga ik zo missen.
We zetten onze schouders er maar onder. Tandjes op elkaar. En reikhalzend uitkijken. Naar de zomervakantie van volgend jaar.
Ik hou van jullie.
Denk ik.
Toch nog.
Hallo leven. Hallo mamma’s.
Trek iets moois aan
Ze gaan!
“High Five”
en drie Halleluja’s.
