Open Deuren

“Ik begrijp het.” Zeg ik tegen haar. “Ik vind het ook lastig.”

Zij en ik zitten aan de tafel. Koffie afspraak. Ik wilde wat vragen. Persoonlijk. Dat is per definitie een uitdaging. Iemand ergens om vragen. Nu een krachtsinspanning in de categorie olympisch. Zij is een hele goede vriendin van de vrouw die er niet meer is. Ik ben de nieuwe vriendin van de man die alleen achter bleef. We hebben elkaar al een aantal keren gezien. Geappt ook. Ze is aardig. Echt aardig. Doet net als ik haar best in een ongemakkelijke situatie.

Tussen tranen en gunfactor balans zien te vinden.

Waar zullen we afspreken vroeg ik op de app. Ik kom wel naar jou. Kreeg ik terug. Ineens kon ik geen adem meer halen. Bij mij ís namelijk niet bij mij. Dat is bij hem, bij hun, bij haar. Tranen van schrik. Van ineens onzichtbaar willen zijn. Nu zitten we daar. Dankzij een strategisch geplaatste foto. Onder toeziend oog van haar. Samen aan de tafel.

Tussen hoofd en hart balans zien te vinden.

Aan de tafel spreken we elkaar. Eerst over suf en makkelijk. Later over moeilijk en zwaar. Dat ze er zo tegenop zag. De oprit op fietsen. De vertrouwde bel indrukken. Wetend dat niet zij en niet hij maar ik de deur zou opendoen. Dat ze het liefst zou willen vluchten. En ik wil wel mee. Maar waar vlucht je naartoe? Als je niet meer terug kunt naar toen.

Tussen acceptatie en verzet balans zien te vinden.

Aan die tafel zeg ik dat ik het begrijp. Waar ooit haar maatje zat. Zit nu een vreemde. Een vreemde in de leegte. Leegte in een huis propvol herinneringen. Pijn is onvermijdelijk. Als zelfs de deurbel je vertelt. ' Nooit meer zoals het was.' Dus zeg ik dat ik snap wat ze bedoelt. Me ook een vreemde voel. Op een plek waar zij nog zo aanwezig is. Is het lastig, om net te doen alsof het allemaal okay is.

Tussen begrip en frustratie balans zien te vinden.

Aan die houten tafel. Onder toeziend oog van haar. Mag ik nu gaan vertellen. Dat hij en ik ook verder moeten met elkaar. Willen. Zullen. Gaan. In een onvermijdelijk heden. Toekomst en verleden in verbinding laten bestaan. Daar horen vrienden bij. Dus neem alsjeblieft de uitnodiging aan.

Tussen verleden en toekomst balans zien te vinden.

Plausibele bezwaren. Praktisch tegenwicht. " Komen jullie maar bij ons. Je mag ook komen eten." En of het hier of daar aan ligt. Zal ik nooit zeker weten. Ik heb gezwaaid. Dag. Tot gauw. Nog steeds een echt aardige vrouw. Dan laat ik mijn tranen lopen. Gooi mijn koffer in de auto. Trek de deur dicht. Verlaat huis, oprit, straat en stad. Vlucht naar huis. Mijn veilige haven. Want hier heb ik het wel even gehad.

Soms voel je je eigen pijn even het hardst.

Hallo Leven.

Laat mij

Maar even

Gaan

Er zal heus wel

Ietsjes later

Naast een dichte deur

Een raam weer open staan

In mij