Rijp voor de psychiater
“Je verzint het. Waar jij over schrijft is niet allemaal echt gebeurt.” Zegt hij.
Hele grote, wat oudere man. Kijkt mij heel streng aan. Leest over de schouder van zijn vrouw mijn blogs mee. Heilig overtuigd staat hij voor me. Dat wat er met mij gebeurt en wat ik ervaar niet waar kan zijn.
“Heus wel.” Reageer ik. “Ik verzeker je dat er niets aan gelogen of verzonnen is. Allemaal echt gebeurt. Alles echt gevoeld.”
Van een meter hoger kijkt hij mij aan. In de stilte die valt bedenk ik alvast zijn reactie. Iets als:
“Goh, Keizer, dan heb je een druk leven. Best knap dat je die twee pubers zo in je eentje aanjaagt richting het volwassen worden. Dat je daar dan ook nog een huishouden bij inregelt. Naast je bijna fulltime werk. Indrukwekkend hoor.
En dan ook nog tijd maken om die blogs te schrijven. Wij lezen ze ook. Soms moeten we een beetje huilen. Mijn vrouw dan hè. Ik heb dat niet zo. Dat natte zeg maar. Vaak moeten we er ook om lachen. En heel eerlijk. Je bent wel enigszins onhandig. Maar ik daar ga je dan ook weer knap mee om.
Ik snap wel dat jij lezingen geeft. Als je het allemaal vertelt zoals je het schrijft wil ik wel een keer komen. Lekker toch. Als iemand de dingen gewoon vertelt zoals ze zijn.
Dus je klust ook écht zelf joh. Dacht dat dat een broodje aap verhaal was. Nou. Petje af hoor. Ik heb mijn vrouw nog geen lichtbolletje zien indraaien ooit. Ha ha ha. Toch schat?
Diep respect heb ik. Voor de manier waarop je je gevoelens deelt. Zo helemaal open en bloot op internet. Ik zou het niet doen. Ik bedoel. Je houdt toch ook graag dingen voor jezelf hè? Over onzeker en bang zijn en zo. Dat hoeft niet iedereen te weten. Daar vinden ze vast wat van.
Jij vertelt dat gewoon. Wat zeg je? Niet ‘gewoon’? Heb je daar moed voor nodig? Moet je daar soms wat langer over nadenken voordat je dat kunt verwoorden? Snap ik wel. Voor je het weet denken mensen dat je niet goed bent. Labiel ofzo. Maar nogmaals. Petje af hoor.”
Bedenk ik in de stilte voor zijn reactie terwijl hij me ernstig aankijkt.
En hij zegt.
“Nou Keizer. Als dat echt waar is. Dan ben jij wel rijp voor een héle goede psychiater.”
“ Ja echt. Jij bent eigenlijk een heel onzeker en bang meisje. Daar moet je wat aan doen.”
Dan is hij weg. Zijn ei gelegd. Zijn vrouw met verontschuldigende blikken achter hem aan. Fluistert me gauw nog even toe. “Hij is boos. Ze denken dat het niet goed is met zijn prostaat. Nu moet hij zes weken wachten op de uitslag.”
Ze hebben er nog vier te gaan.
Hallo Leven
Voordat je reageert
Bedenk even
Hoe weinig je weet
Van andermans leven
Geef een lach
Stel een vraag
Geef
Medeleven.
