Ver Stappen
Heel gek. Zondagochtend en ik word wakker met een andere man in mijn hoofd. Nou ja. Jongen. Of toch man? In elk geval niet míjn man. Heel gek en beetje vreemd.
Wat zou hij nu doen vraag ik me af? Slaapt hij nog? Hoe voelt hij zich?
Drie jaar geleden wist ik nog van niks. Van mijn mijnheer leerde ik alles over downforce, slipstream, vuile lucht, DRS, curbstones en safety cars. Al dan niet virtueel.
Formule 1. Jawel. Het is een besmettelijk virus. En het maakt herrie jonge! Als rasechte hoog sensitief heb ik wel eens meegekeken met een koptelefoon op mijn hoofd. Noice-reduction van Boze. Briljant.
Inmiddels kan ik ze alle twintig opnoemen. De coureurs. Raak ik vertrouwd met de verschillende circuits. Roep ik af en toe zowaar iets intelligents over de te verwachten strategie of compounds van de banden. Heb ik verschillende documentaires gezien, waaronder eentje over dat Hollandse jongetje. Of man?
Die een vader heeft die mijn vriend niet zou zijn. Waar ik zondag toch een zachtere kant bij zag. Die Hollandse jongen die op zijn vierde al de eerste stapjes in deze richting zette. Hij zou nog ver gaan stappen. Met een discipline die ik elke jongere én mezelf zou toewensen. Met een solide mindset. Met ambitie en lef.
Die jongen. Man. Jonge man. Die kan wereldkampioen worden. Nog een paar uurtjes. Dan weten we het. Miljoenen mensen kijken. Miljoenen mensen verwachten. Hoe word je dan wakker? Waar denk je aan en wat doe je?
58 rondes en dan weten we het. Bij ronde tien tranen over mijn wangen. Hij loopt achter en niet een beetje. Ik zie het nu al niet meer zitten. Heb zin om de tv uit te doen. Hij krijgt hulp van zijn teamgenoot. Er komt een safety car. Er gebeurt 57 rondes van alles. Feit blijft. Hij loopt achter. Die ander is sneller. Ik wil die ander wel van de baan áf duwen. Hoop dat zijn band klapt. Wens hem een mankerende motor toe.
En dan…
In de laatste ronde voor de finish.
Een kans. Een kans!!
Ik spring op. ‘Húp-húp-húp jongetje’, roep ik naar de tv. ‘Toe dan!! Go go go!!’ Ik knijp mijn meneer aan gort. Schreeuw “ en nú dóór dóór dóór “ als hij zijn tegenstander dan toch nog inhaalt. Een bocht. Nog een bocht. Een laatste stukje rechtdoor. Ik schreeuw, joel, gooi mijn armen in de lucht en doe een rondedansje. Alsof het mijn eigen kind is die daar wint. Mijn meneer zoekt de noice-reduction. Kansloos.
Weer tranen. Want het is zo leuk voor ons landje. Zo leuk dat we dit samen kunnen delen. Zo mooi als wonderen gebeuren. Ook als dat wonder voor een ander is.
We toasten samen op dit maximale resultaat en ik beloof mijn liefste dat hij vanaf nu áltijd de man zal zijn die op zondagochtend in mijn hoofd zit. Echt. Altijd. Beloofd.
Of in elk geval tot Maart volgend jaar.
Heel gek.
Té gek!
Hallo Leven
Met een stabiele mindset
Een dosis lef
Geloof in jezelf
En de juiste mensen
Kun je net zo Ver Stappen
Als je je maar kunt wensen.
Mister Max.
Bedankt!
